elena.. dörtleme.. oğlak ve zıplayamayacak kadar iki dünya arasında bir beyin..

bazı kitaplar insanı içine çeker..

sanki gerçekte o kitabın içinde yaşıyormuşsun da..

gerçek yaşamın da kitapmış gibi.. yer değiştirirsin..

elindeki işi bitirip.. 

bir an önce gerçek yaşamına geri dönmek..

yani kitaba geri dönmek istersin..


bazı kitaplar sana ben yazsaydım yazabilseydim dedirtir..

ya da böyle yazamayacaksam..

hiç yazmayayım..


ben oğlak burcuyum ya..

hani omletin tarifini istediklerinde..

önce kümesi.. Organik tavuk yemlerini anlatmaya başlarım..


benim tarzım bu kitaplar gibileri sanırım..

üçleme dörtleme beşleme..

napoli dörtlemesi sonunda bitti..

geç keşfedip.. hemen bitirdim..

sslında üçüncü kitabın biryerlerinde bunaldım..

dördüncünün yüz küsuruncu sayfasında ara verip rebeccayla birlikte toplam 4 kitabı..

hatta bir de başka horror kitabını soktum..

okuma molasına..


kendi hayatımın..

benden önceki kadınlar ..

çevre kadınlar dostlar ve akrabaların öykülerinin birleştirilmiş hali gibiydi..

yordu.. Üzdü.. Mola verdirtti..

karabasandan uyanırsın da hani oh neyse rüyaymış anı gelir sonra..

o rahatlama.. Ama tam da rahat olmayan bir rahatlık..

çünkü o kadar canlıydı ki rüya..

gerçek de olabilirdi..

değilse bile her an olabilir aslında..

işte kitaplar da üzerime oturduğunda..

o uyanma hali istedi ruhum..

bir dur bi bardak su iç dedi aklım..


kadınların çocuklu ve iş çocuk aileleri arasında çekiştirildikleri yerde..

kaçtım..


çünkü gerçek hayat tüm yüküyle tepeme göğsüme çöktü..

anılar vasıtasıyla..


daralttı..

en büyük pranga.. Kendine verdiğin görevler..

kendine görev vermen gerektiğini ..

mikroçiplerine yerleştiren senden öncekiler..

perfeksiyonizm aşkına..

vazgeçmeyişlerin..

içerde göğsünü dövüp..

dışarı çıkıp kaldığın yerden devam edişlerin..

bütün bunları farklı sıkışıklıklarda  yeniden yaşadığım için daraldım..


kitabı önüme koyup paralelinde kendi öykümü yazmak istedim..

onlar napolideki okula gidiyorsa..

ben de cengiz topele..

onların öğretmenine karşı benim saime öğretmenim..

onların nunziasına karşı benim saime hanımım..


gidenin kolayca gitmelerinden.. Kalanın gidemeyişinden..

sineye çekilenlerden..

dönüp dönüp aynı insanlarca yolunun kesilmesinden..

ataletten ve uçma arzusundan..

uçuşların sonunda hep bir suçluluk duyuştan..


analık köpeklik..


kadınlık zor..


özgürlük kanlı terli gözyaşılı..


altmışlardan ikibinlere geldik kitapla..

kadın yaşamları üzerinden her müesseseyi okuduk..

eril düzeni.. O düzene uyanın da uymayanında yorgunluğunu içselleştirdik..

yeni jenerasyonların bizim önünü açtığımız yolda durup..

bizimle dalga geçişini izledik..


binlerce ortak duygu..

binlerce farklı duygu dört cilde girmiş..


iyi ki girmiş..


iki arkadaşın serüveni değil bir dönem belgeseli gibiydi..

bence kızlardan birinin ağzından devam etmeli bugünler de anlatılmalı..

annesinin kitabını eline alan imme olabilir bu ..

ya da dede..


durdukları noktaya gelişlerini ve o jenerasyonun gözünden de anlatılmalı..


dünya büküldü çünkü..

çok değişti..

pineal glandın önemsendiği günlerdeyiz mesela..


bence..

dört cilt sonunda tek cümle yakışır..


kanadı olan kafesi boylar..*

ya da alnının çatında bir toplu iğneyle bir mantar panoyu..


sağlam duracaksın bu hayatta..

kanatmış.. balonmuş uğraşmayacaksın..


Iki ayağın varsa..

yürüyüp ilerleyeceksin..

koşarak kaçacaksın..

güm güm tepineceksin..

hava dolu şeylere güvenmeyeceksin..


kitaplar bittiğinde..

merak..

kim bu elena ferrante??

bir yorgunluk..

tüm hayatım gözümün önünden geçti..

umutsuzluk..

bitmiyor.. eğer naturanda varsa.. köşene çekilemiyorsun..


ve hüzün..

yalnızlık paylaşılmaz..

o zaman aradaki kuru kalabalığa ne gerek var..


okuyun okutun..

Elena.. başka birşey yazmış..

zaten son kitabıyla da  manbooker’a aday olmuş…

alır bence..

*.. finy petra .. kus kadın